Moje spojrzenie na DD

Na początku, zaraz po założeniu tego bloga napisałem post o tym czym jest DD, co to CDD, oraz, że nie jest to nic nowego, że miało już miejsce w historii i kiedyś było ogólnie powszechne, nie uważane za coś nienormalnego, patologicznego, a tym bardziej za coś zboczonego. Jednak nigdy w poście nie napisałem niczego o sobie. W komentarzach, owszem, zdarzyło się, ale nigdy nie napisałem artykuły jak ja podchodzę do związku DD i co jest dla mnie najważniejsze w takiej relacji. Stwierdziłem, że przed opublikowaniem postów o laniu alimentacyjnym i prewencyjnym, pozycjach i narzędziach powinienem pierw podać kilka wyjaśnień, by nie zarzucono mi po raz kolejny, że piszę o czymś co mnie kręci, czy „mnie jara” (ostatnio spotkałem się z takim określeniem). Może jednak zacznę, bo wstęp sądzę, że mamy już za sobą.

Wiele osób, które się do mnie odezwały, czy to na maila czy na GG były osobami szukającymi w relacji DD jakiegoś rozładowania napięcia seksualnego, czy czegoś w tym rodzaju. Te osoby śmiało mówiły „większość osób żyjących w związkach DD lubi spanking więc dlatego tak żyje”, albo „jara mnie dominacja”. Moim zdaniem to jest niedopuszczalne. Jeśli ktoś lubiąc klapsa w łóżku, to normalne, myślę że większość kobiet to akceptuje, większość mężczyzn lubi klepnąć, ale KLEPNĄĆ, a nie LAĆ czy OKŁADAĆ PASKIEM zamiast gry wstępnej. Jeśli więc ktoś lubi spanking, jednocześnie żyje w związku DD i wybrał/a taki związek by dawać po dupie lub po niej dostawać, to nie jest to związek DD, a bardziej zabawa w „wychowaj mnie” lub coś w tym rodzaju. Zaznaczam, że nie neguje poglądów innych, mówię tylko jaki ja mam pogląd.

Moim zdaniem związek, każdy związek czy to przyjaźni, czy rodzinny, czy małżeński musi posiadać więzy, stałe, mocne, silne na tyle by po rozerwaniu móc je splatać w jedność. Domowa dyscyplina dotyczy relacji między partnerami, dotyczy związku, który nie może opierać się na systemie kar i nagród, na zabawie w dominacje i uległość 24/7.  Domowa dyscyplina jest związkiem gdzie jedno z partnerów ma rolę przywódcy, a drugie za zadanie utrzymać ciepło ogniska domowego. „W mojej wersji” (czyli kierując się moimi predyspozycjami) w DD rolę przywódcy ma mężczyzna, a opiekunką ogniska domowego jest kobieta. To naturalnie może być inaczej, istnieją związki tworzone przez dwie kobiety, czy dwojga mężczyzn, ale pozostańmy przy tradycyjnym podziale ról i nie zagłębiajmy się w tak zwane przeze mnie „udziwnienia”. W związku DD dopuszczane są kary, także cielesne, ale nie po to by je często wykonywać, nie po to by ciągle miały miejsce, a po to by rozmową, wzajemnym szacunkiem i konsekwencją dobrnąć do celu. Celem jest brak tych kar. Chodzi o to by mężczyzna nie musiał bić, by kobieta nie była bita, a by czuli się wzajemnie kochani, szanowani i rozumiani. Dlatego moim zdaniem nie jest to związek dla ludzi co „jarają się” dominacją i uległością, nie dla tych których kręci karanie czy bycie karanym. Związek DD jest stworzony i idealny dla kobiety, która chce być żoną i matką, oraz dla mężczyzny chcącego być przewodnikiem dla rodziny, ale takim, który omija burze, a po nierównościach prowadzi tak by nikt ich znacznie nie odczuł. To związek dla par/małżeństw chcących żyć bez kłótni, szarpanin, w harmonii, pozytywnych relacjach i umiejących ze sobą o wszystkim porozmawiać.

Mnie osobiście zawsze podobała się relacja… związek CDD, z tego powodu, że jest to nastawieniem na wzajemną miłość, na tworzenie rodziny, a nie na „chwilową zabawę w pomieszkajmy razem” albo zabawę bez wspólnego mieszkania. Ja nie jestem facetem, który szuka przygód (ten etap mam już dawno za sobą) i nie jestem też typem władcy absolutnego z naciskiem na despotyzm. Według mnie w związku opartym na CDD, postępując zgodnie z Biblią, to mężczyzna rządzi w domu, ale ma rządzić mądrze, z poszanowaniem dla kobiety, dla jej ciała, jej pragnień. Tak by nie narzucać jej swojego zdania, chronić ją, sprawiać by czuła się dobrze, swobodnie, bez lęku. I nie chodzi tu o karanie, a o to by nie musieć karać, by żyć w zgodzie, założyć rodzinę, utrzymać ją nie tylko finansowo, ale utrzymać ją w dobrych, zdrowych, serdecznych relacjach. Myślę, że tym pozytywnym akcentem zakończę ten wpis i przejdę do mniej przyjemnych tematów.

P.S. Powyżej napisałem co ja sądzę i jakie jest moje zdanie na temat związku DD, nikt nie ma obowiązku się ze mną godzić. Mam tylko nadzieje, że ci co przeczytali ten wpis darują sobie komentarze pod kolejnymi postami typu "czy pan uważa, że cotygodniowe bicie jest czymś dobrym", "jest pan nienormalny skoro bije pan swoją kobietę przed każdą imprezą", itd. Mam cichą nadzieję, że się rozumiemy ;)

Pozdrawiam,

Piotr Parker