DD między mitem a prawdą

Ile o DD jest mitów i które z nich są prawdą?

Obiecałem ten artykuł napisać już dawno temu, ale niestety, nie wyrobiłem się z czasem. Każdemu się to zdarza, bo jak wiadomo są ważniejsze sprawy, są obowiązki, a prowadzenia bloga do obowiązków nie zaliczam. Ten blog jest dla mnie czymś właściwie mało istotnym. Fakt, że przykładam się do jego prowadzenia jak tylko potrafię, z racji tego, że jest to jedyne źródło wiedzy na temat DD w języku polskim, w całym internecie (chyba, że coś się zmieniło i powstała jeszcze jakaś strona tego typu, jeśli macie na nią namiary, podajcie w komentarzu). Dodam tylko, że ten blog nie jest mi niezbędny do życia jak tlen, dlatego aktualizuje go gdy mam czas, a nie chcę pleść trzy po trzy na „prędcę”, dlatego czasami będą się zdarzać takie pauzy, jak ta ostatnia, która trwała kilka miesięcy.

To teraz może na temat artykułu, ale najpierw pewna ważna sprawa:

Mawia się, że „Carta non erubescit”, co znaczy „Papier się nie rumieni”. To prawda stara jak świat, że papier przyjmie wszystko, każdą głupotę jaką byśmy na nim nie napisali, on zniesie. Teraz piszemy głównie na klawiaturach, a zdania przez nas natworzone zazwyczaj trafiają do internetu. Z tymi zdaniami wielu się zgodzi, wielu będą one obojętne, ale też znają się tacy, którzy będą się wykłócać i głosić, że to wielebne bzdury. I jak najbardziej każdy z nas ma prawo opowiedzieć się po któreś ze stron i śmiało głosić to co uważa za słuszne. Jednak jeśli komentujecie ten blog, to komentujecie teorie, a nie moje poglądy.

Wyobraźcie sobie, że zamiast artykułu o DD piszę o zegarze danej marki, jego funkcjach, możliwościach, kolorach do wyboru i mechanizmie. Jeśli wam się ten zegar nie podoba – krytykujcie go, albo zegarmistrza, który go stworzył, ale nie mnie, bo niby za co? Za to ze go opisałem? Za to że chciałem wam przybliżyć jego działanie? Tak właściwie to ja nawet nie muszę mieć tego zegara w domu, mogłem nigdy nie widzieć go na oczy, nie mieć z nim żadnej styczności.

To teraz w końcu o artykule:

Jest wiele mitów o DD i być może wiele z nich jest prawdą. W komentarzach głównie odezwały się kobiety, niektóre głosiły, że DD to tresura, że to zniża kobietę do poziomu zwierzęcia i szczerze z wieloma tymi opiniami muszę się zgodzić, ale także im zaprzeczyć. Już to wyjaśniam! Sam trafiłem na strony, gdzie mianem Domestic Discipline określa się związek oparty na poniżeniu, związek, w którym kobieta chodzi na kolanach i jest prowadzana na smyczy, jest męską zabawką do zaspokajania potrzeb, takich jak jedzenie, seks, sprzątanie, a nawet zastępuje toaletę. Nawet tutaj, na tym blogu osoby żyjące w takich związkach usiłowały się wypowiadać i przeforsować swoje zdanie. Te osoby głosiły „ja tak żyje jak tu jest napisane”, po czym po kliknięciu w nicki takich osób okazało się, że chyba nie czytają ze zrozumieniem, albo robią sobie delikatnie mówiąc żarty z czegoś, z czego moim zdaniem żartować się nie powinno.

Tak więc mógłbym napisać, że mitem jest iż kobieta chodzi w związku DD na kolanach i na smyczy, iż mitem jest, że nie może mieć własnego zdania, oraz także, że mitem jest to że mężczyzna zawsze uważa, że racja jest po jego stronie, ale nie mogę tego zrobić, bo zawsze znajdą się osoby, które dostosują teorie do własnych, moim zdaniem chorych potrzeb. Mitem jest coś co się nie działo, co nie miało nigdy miejsca, a zostało wymyślone przez ludzi by wytłumaczyć pewne zjawiska, choćby pogodowe. Tak więc niestety nie mogę nazwać mitem powyżej przytoczonych przeze mnie przykładów. Choć bardzo bym tego chciał.

Ten powyższy przykład pokazuje, że ludzie są różni. Dlatego tu apeluje do kobiet by przed związaniem się na zasadach DD, zgodzeniem się na nie, dokładnie poznały partnera, bo może on się okazać katem, sadystą, tyranem, despotą, a nawet zwyrodnialcem i manipulantem. On może nie pragnąć założenia rodziny i szczęścia, a jedynie doszukiwać się w tym uciechy cielesnej i odczuwania satysfakcji z poniżania i zadawania bólu osobie słabszej, w porównaniu z dużym facetem – często bezbronnej. Drogie kobiety, mężczyzna nie zawsze ma racje, także się może pomylić. Jednak różnica jest między dostać klapsa z powodu jego złego humoru i chwilowego braku cierpliwości, a porządnie oberwać i być przez niego poniżaną bo mu się w pracy nie ułożyło. Oczywiście i jeden i drugi przykład nie powinien mieć miejsca, ale mu mężczyźni także jesteśmy tylko ludźmi. Też mamy swoje charaktery, humorki, gorsze dni i chyba trzeba nauczyć się z tym żyć, poznać się, sięgnąć kompromisu i niekiedy po prostu unikać konfliktów. Przykład: Gdy kobieta pokłóci się z koleżanką, warto nie żądać obiadu, a zamówić na wynos jej ulubione danie, albo porwać ją do restauracji i sprawić by choć na moment zapomniała o kłopotach, jeśli chce można spróbować jej doradzić. Żądanie obiadu w takiej sytuacji mogłoby wywołać awanturę, a bicie czy zastosowanie innej kary z powodu braku tego obiadu na czas jak dla mnie nie byłoby czymś godnym pochwały, gdyż znaczyłoby jedynie, że mężczyzna jest egoistą i myśli przede wszystkim o sobie, a nie o samopoczuciu swojej wybranki. Kolejny przykład, odwrotny, to gdy mężczyzna pokłóci się z kumplem o choćby pieniądze i w takiej sytuacji kobieta ma pretensje, że nie kupił herbaty, a się skończyła i obiecał, że kupi po drodze i ma do niego generalnie o to pretensje. W normalnej sytuacji może by nawet nie krzyknął, a ubrał płaszcz i naprawił błąd, ale on test tylko człowiekiem, ma zły dzień, nie trudno więc o sprzeczkę. Dlatego apeluje zarówno do kobiet jak i do mężczyzn, że przede wszystkim nie sztywne reguły i zasady, a ZROZUMIENIE, gdyż to ono jest bardzo ważne w związku, każdym, niezależnie od tego czy to patriarchat, partnerstwo, DD, czy nawet zwykłe współlokatorstwo oparte na wolnym związku.

Ja nie przepadam za opowiadaniami umieszczanymi w sieci na temat DD, ale nie mogę nikomu zabronić ich publikowania, a tym bardziej zabronić skutecznie. Jest to temat jak każdy inny i zainteresowani mają prawo te opowiadania pisać, czytać, krytykować czy popierać. Ja przyznam, że z niektórymi się zapoznałem, głównie z ciekawości i postanowiłem odwrócić wadę w zaletę. Z biegiem czasu uważam, że dobrze, że te opowiadania o… właściwie nie o DD, a o parach, gdzie mężczyzna stara się być głową rodziny postały. To tylko fikcja, ale w tej fikcji też są różne kobiety i różni mężczyźni i czytelnicy chyba najlepiej widzą jaka między niektórymi parami jest przepaść. W życiu jest podobnie – jeden stara się być opiekunem, drugi staje się tyranem. To samo z kobietami – jedna zostaje w domu, bo chce wychować dzieci, a druga zwyczajnie chce być utrzymanką i puszczać męża kantem, gdy ten jest w pracy. Jednak tak jak mówię opowiadania są fikcją, a mój blog tylko teorią. Jaki będzie wasz związek zależy tylko od was i waszej drugiej połówki! Tak więc, gdy mówimy o ludziach, żywych istotach i ich relacjach to nie ma prawd i mitów, są tylko ludzie i ich związek i to od nich zależy jaki on będzie; czy będzie oparty na strachu i lęku, czy zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa.